θάλασσα

kittaro blog











Ο πατέρας µου, δεν είχε σκοπό να µε κάνει ναυτικό... Μακριά, έλεγε… µακριά, παιδί µου, απ'  τ' άτιµο στοιχειό! Δεν έχει πίστη… δεν έχει έλεος… Λάτρεψε την όσο θες… δόξασε την… εκείνη το σκοπό της… Μην κοιτάς που τάχα σου χαµογελά… και πως σου τάζει θησαυρούς... 




Πάντα την αγαπούσα τη θάλασσα… από µικρός… Τα πρώτα βήµατα µου άλλωστε, στο νερό τα έκανα... Το πρώτο µου παιχνίδι, ήταν ένα κουτάκι από αλουµίνιο µ' ένα ξυλάκι ορθό στη µέση για κατάρτι, µε δυο κλωστές για παλαµάρια κι ένα φύλλο χαρτί για πανάκι που µε την πύρινη φαντασία έκανε µπάρκο και θα διέσχιζε όλους τους ωκεανούς… 




Πήγα και το έριξα στη θάλασσα µε καρδιοχτύπι... Ίσως να νόμισα πως ήµουν κι εγώ μέσα εκεί... Μόλις όµως το απίθωσα… αυτό βούλιαξε στον πάτο! Μα δεν άργησα να κάνω άλλο… μεγαλύτερο… από σανίδα τούτη τη φορά! Το έριξα στη θάλασσα και τ' ακολούθησα κολυμπώντας ως την εµπατή του λιµανιού που το πήρε το ρέµα  μακριά... 




Αργότερα μεγαλώνοντας, έγινα πρώτος στο κουπί… στο κολύµπι πρώτος… στις καταδύσεις ειδικός… τα λέπια μοναχά µου λείπαν!  Μωρέ!  εσύ θα µας ντροπιάσεις όλους, έλεγαν οι γεροναύτες, του νησιού, όταν µ' έβλεπαν να τσαλαβουτώ σαν δέλφινας... Εγώ καµάρωνα… και πίστευα… θα δείξω τα λόγια τους προφητικά… εκείνα που είχα γύρω µου, ψυχωµένα κι άψυχα, µου έλεγαν µύρια. Οι ναύτες µε τα ηλιοκαµένα τους πρόσωπα και τα φανταχτερά ρούχα… οι γέροντες µε τα διηγήµατα τους… 




Σταύρωσα τα χέρια µου… κοίταξα µε βουρκωµένα µάτια τη θάλασσα... Δε φεύγω, αν δεν πάρω απόκριση, συλλογίστηκα... Από τότε… φάντασµα η ζωή! Αν µετάνιωσα… κι εγώ δε ξέρω... 




Μα μόνο ένα ξέρω μοναχά… με στιγμάτισε για πάντα, η αγαπημένη μου θάλασσα!!!... 



θάλασσα
Νοεμβρίου 11, 2010
6

Σχόλια

  1. "Η μόρφωση είναι το διαβατήριο για το μέλλον,
    γιατί το αύριο ανήκει σ' αυτούς που
    ετοιμάζονται γι' αυτό από σήμερα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη! φίλε μου το σχόλιο σου… Φυσικά και δε διαφωνώ μ’ αυτό… Να ‘σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για μένα η θάλασσα πάντα ήταν όνειρο και εφιάλτης... Δεν έχω και πολλά να πω... Μ άρεσε η ανάρτησή σου... Μ άρεσε είχε κάτι απο βυθό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακόμη και στις πλέον σκοτεινές της… δίχως φεγγάρι βραδιές… χαμένος μεσοπέλαγα… μετέωρος… στο άγνωστο κενό… σε περιβάλλον ψυχρό… αφιλόξενο… κι αρκετά καταθλιπτικό, ως δια μαγείας αυτή παραμένει χρωματιστή!!! Μία πραγματική πανδαισία χρωμάτων… που όμοια τους, πουθενά αλλού… δεν μπορείς να βρεις!!! Μια όαση στον κόσμο αυτό το σκοτεινό... Μία εμπειρία που αλλάζει άρδην την άποψη σου γι αυτή… Μια ζωή για ένα σου βλέμμα θα περιμένω... Θάλασσα μου εσύ!!!…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιώργιος Σεφέρης

    Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά ...
    η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή.
    Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά• κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".
    Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.

    Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θαλασσα απο ολα τα νερα
    και τα ποταμια πινεις
    και απο τα δικα μου δακρυα
    πλατυτερη να γινεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Search

Follow