ιστορία

kittaro blog


kittaro



τώρα αρχίζει… 

θέλεις μήπως, να τη γράψεις εσύ; όχι όμως μ’ ένα απλό sms, μην επενδύεις σ’ αυτά… θα φτάνουν πάντοτε ή πολύ νωρίς ή πολύ αργά και θ’ αυτοκαταστρέφονται… άλλωστε, ο γραπτός λόγος ανέκαθεν μπορούσε και να παρερμηνευθεί και να παραφραστεί, έτσι ώστε να εξυπηρετεί μονάχα, τις δικές μας εκφραστικές ανάγκες… τη δική μας εκφορά… 

μάτια… 

από ‘κει μάθε να διεισδύεις… από ‘κει μάθε να εκφράζεις… μ’ αυτά μάθε να μιλάς… και μη σε τρομάζουν οι ευφυής... μονάχα αυτοί να σε εξελίξουν μπορούν…  κι αν όχι, τότε ποιοι… πως είπες, σε χειραγωγούν; μα γιατί να το κάνουν αυτό, τι όφελος θα έχουν… ακόμη όμως κι αν προσπαθήσουν, εσύ τι… θα ‘σαι αμέτοχος σ’ όλο αυτό; σκέψου λίγο... και πάψε να εγκλωβίζεσαι στο πρίσμα, των δικών σου προβολών… μην αφήνεις τους ανθρώπους γύρω σου, έτσι αναίτια να χαθούν… όχι τουλάχιστον, δίχως να τους έχεις καταλάβει πριν… η έστω, να ‘χεις προσπαθήσει γι αυτό… 

στοχάσου…

αλήθεια, έχεις σκεφτεί τι ‘ναι αυτά που θέλεις να ζήσεις… που ‘χεις στερηθεί… είσαι έτοιμος… ξέρεις που θέλεις να πάμε… σ’ απασχολεί;;; 

μη φοβάσαι… 

δωσ’ μου το χέρι σου… δε θα στο κρατώ σφιχτά, μην ανησυχείς… μπορείς όποτε κι αν το θελήσεις να φύγεις, αν αυτό είναι π’ επιθυμείς… ξέρεις, μονάχα μια άγρια… στερημένη… καταπιεσμένη… καρδιά, λαχταρά να βρεθεί ελεύθερη… μονάχα αυτή ερμηνεύει το χάδι σα σκλαβιά… μια ώριμη κι εξημερωμένη, επιθυμεί να γυρίζει στο δικό της χώρο διαρκώς, εκεί και που είναι, αλλά και που νοιώθει ασφαλής… 

δεν πρέπει… 

να σε τρομάζουν οι όροι αυτοί, αναζήτησε… μάθε… να βρίσκεις το νόημα και την ουσία πίσω απ’ τις πρώτες έννοιες των  λέξεων… νοιώσε τη θαλασσινή αύρα τους… το βάθος τους… ξεπερνά επιτέλους τις βασικές εκφράσεις, που ‘μαθαν σ’ όλους μας, από παιδιά… όπως εσύ, έτσι κι εγώ, δε θέλω πόρτα σφαλιστή… συνειδητά και κατ’ επιλογή κατοικοεδρεύω εδώ… στη δική σου θαλπωρή… στη δική μου θαλπωρή… κι αν δεν μπορείς να είσαι μαζί μου την ώρα τούτη… μονάχα αυτό επιθυμώ διακαώς… κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση,  τ’ εγκεφαλικά μου κύτταρα, με τη μορφή σου, να βιάζεις…  

κι ας… 

συνεχίσουμε τους εαυτούς μας να ψάχνουμε… όχι όμως μάταια… όχι όμως ανώφελα… μόνο μέσα απ’ το εμείς, θα καταφέρουμε ν’ ανακαλύψουμε το εγώ… τι κι αν δεν μπορούμε να τα ‘χουμε όλα… τις περισσότερες φορές στη ζωή μας αποδεχόμαστε ρόλους, που μας είναι εντελώς βαρετοί… όμως μη λησμονείς… υπάρχει πάντα αντίδοτο… ακόμη κι ένα χαμόγελο αρκεί…   

μούχρωμα…

αργά ξεθωριάζοντας το μπλε… όπως σήμερα, βαδίζοντας σε νύχτες βροχερές… στ’ εξασθενίζοντας φως και μέσω του σκοταδιού, τα μάτια μου λάμπουν φωτεινά… αυτά τα μάτια της hazel… σαν άλλα φωτισμένα παράθυρα, προβάλλουν την κερκόπορτα ενός άλλου κόσμου… του δικού μου κόσμου… σκοτάδι και φώς… 

αλήθεια; 

είσαι έτοιμος… θες να σου πω μια ιστορία… τολμάς;;; 





άνθρωποι
Ιανουαρίου 23, 2012
12

Σχόλια

  1. Σκοτάδι και φως...τα δυο άκρα σαν την δειλία και την τόλμη...

    ΥΓ.θα προτιμούσα μεγαλύτερα γράμματα...δυσκολεύτηκα λίγο να τα διαβάσω...

    καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ναι! άκρα που μόνο αποκαλύψεις μας επιφυλάσσουν…

    καλό σας βράδυ, σας ευχαριστώ για τον κυματισμό αυτόν.

    υ.γ αν δε σας κάνει κόπο, θα μπορούσατε παρακαλώ να πατήσετε μαζί τα πλήκτρα ctrl και + έτσι ώστε να μεγαλώσει και να πάρει η γραμματοσειρά το επιθυμητό μέγεθος για εσάς στην οθόνη… με τον αντίστροφο πάλι συνδυασμό δηλαδή ctrl και – μπορείτε να την κάνετε όσο εσείς θέλετε μικρή ή ακόμα και να επανέλθει στην αρχική της μορφή. κάτι που φυσικά μπορεί να επιτευχθεί (τ’ αρχικό τους μέγεθος) και μ’ ένα refresh στη σελίδα απ’ οποιοδήποτε σημείο της…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μούχρωμα..
    Πόσο κρατάει άραγε η μαγεία;
    Μοναχικός ταξιδευτής ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης διάστασης.
    Είμαι άραγε ονειροπόλος;
    Το μυαλό μου φλέγεται απόψε..
    Οι στίχοι σου τρύπησαν την ψυχή μου, αλλά αίμα δεν κύλησε καθόλου..
    Μάλλον έχει πεθάνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μαγεία: ανάλογα, με το πόσο ουσιαστική είναι ερίτιμε αυτή… ειλικρινά δε ξέρω αν έχει τέλος, είναι όμως δεδομένο, πως έχει αφετηρία… έχει αρχή!!!...

    μοναχικός: η μοναξιά αγαπητέ μου φίλε, είναι αναπόφευκτη στην ανθρώπινη ύπαρξη… μη σας τρομοκρατεί αυτή… αν όμως δεν είχατε ανακαλύψει άλλους κόσμους… άλλες διαστάσεις… ακόμη κι ευρισκόμενος ανάμεσα σε πλήθος, πιστεύετε ότι θα ήσασταν ευτυχής; επιτρέψτε μου να έχω αντίθετη άποψη…

    ονειροπόλος: ουδέποτε κατανόησα, γιατί τάχα, αυτός π’ ακολουθεί τα χνάρια π’ άφησαν πάνω στην άμμο τ’ όνειρα του... που κεντάει ελπίδες και χαμόγελα, πάνω στο μουντό μανδύα της ζοφερής καθημερινότητας του… που δεν περιμένει απ’ τις καταστάσεις απλά να συμβούν, αλλά τολμά ο ίδιος και τις προκαλεί… που χρωματίζει τη γκρίζα… συνηθισμένη… μουντή… πραγματικότητα, με τις δικές του προσωπικές πινελιές απ’ την παλέτα της φαντασίας του… π’ ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά κι αντλεί δύναμη απ’ τα όνειρα αυτά... δίχως σαφέστατα να χάνει την επαφή του με το έδαφος, πρέπει λοιπόν αυτός να ορισθεί σαν ονειροπόλος κι οποιοσδήποτε άλλος, ρεαλιστής… αγαπήστε τα όνειρα σας αγαπητέ, ερωτευθείτε τα… ακολουθήστε τα… και είμαι σίγουρος πως αργά ή γρήγορα, θα σας ανταμείψουν κι αυτά!!!

    το μυαλό μου φλέγεται: προσωπικά όταν δεν συμβαίνει αυτό… μονάχα τότε είναι που ανησυχώ… σ’ ανάλογες περιπτώσεις, το μειδίαμα είναι μόνιμο στα χείλη μου…

    αλλά αίμα δεν κύλησε καθόλου: το ζητούμενο είναι να προβάλει φλόγα… να διαχέεται ζωή!!!

    κι όσο για τη δική σας ψυχή, αυτή είναι Αθάνατη μη σας ανησυχεί!!!...

    υ.γ αυτή την ανάρτηση είχα σκοπό να την αφιερώσω σ’ εσάς… προτίμησα όμως, να κάνω μια άλλη κάποια στιγμή… εκφράζοντας σας έτσι την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μου, προς το αγαστό πρόσωπο σας…

    αλήθεια;

    εσείς πιστεύετε στις συμπτώσεις… εγώ πάλι όχι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι ομορφο κειμενο.Καθε που σκεφτομουν κατι να προσθεσω, μου το χαριζες στην επομενη παραγραφο σου :)

    Συμφωνω σε ολα. Στην εξασκηση να βλεπουμε ο,τι υπαρχει και οχι ο,τι θελουμε να βλεπουμε. Στην ευγενεια της αγαπης. Στην ελευθερια που δεν καταργειται μεσα σε σχεσεις, αντιθετως εκπληρωνεται. Στην αναγκη μας να προσφερουμε τα ομορφα και γλιτωνουμε απο τα ασχημα.

    Υπεροχα ολα :)

    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Dee2 μου, τι υπέροχο πλάσμα που είσαι… είμαι πραγματικά τυχερός που περιφέρεσαι εδώ και χρόνια, στο μικρόκοσμο των φίλων μου!!!

    σ’ ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι αυτό που λέμε:
    ο καθένας βλέπει αυτό
    που θέλει να δει...,
    και είναι επιλογή του
    είτε μια πράξη
    είτε μια άλλη...
    ...
    την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όχι δεν πιστεύω στις συμπτώσεις..
    Γνωρίζω.
    Είναι η γνώση δύναμη ή δυστυχία;
    Είναι η δύναμη ευχή ή κατάρα;
    Είναι δύσκολο να αποδεχθείς αυτό που είσαι και που ίσως ούτε ο ίδιος γνωρίζεις.
    Και ακόμη δυσκολότερο να φύγεις..
    Η κοινή μας φίλη μάλλον το γνωρίζει καλύτερα αυτό.

    ΥΓ.
    Την εκτίμησή σας αγαπητέ μου φίλε έχω εισπράξει κατ' επανάληψη. Ελπίζω να έχετε εισπράξει και εσείς λίγη από τη δική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. δυστυχώς, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, φίλε μου ιππότη αυτό, καλό θα ήταν όμως όλοι μας, να μη λησμονούμε πως, ο συνετός ωφελείται απ’ την προσωπική του εμπειρία, ο σοφός όμως, απ’ την εμπειρία των άλλων…

    σας ευχαριστώ θερμά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. η γνώση ερίτιμε, μοναχά ως θείο δώρο μπορεί να ορισθεί… πολλοί άνθρωποι, περιφέρονται ανάμεσα μας άσκοπα, σε μία, δίχως νόημα ζωή! ακόμη κι όταν είναι απασχολημένοι, όχι μόνο φαντάζουν μα είναι και μισοκοιμισμένοι… και τούτο διότι έχουν αναλωθεί στο να κυνηγούν χίμαιρες…

    είναι δύσκολό, όχι όμως κι ακατόρθωτο… άλλωστε το να συνειδητοποιείς ορισμένα πράγματα, είναι το πρώτο βήμα προς την εξιλέωση… ο καλός ταξιδιώτης, δεν έχει συγκεκριμένα σχέδια επί χάρτου και δεν επιθυμεί να φτάσει κάπου…

    η κοινή μας φίλη, ήταν και θα παραμείνει μαζί μας, σε βάθος ετών… γνωρίζει και βιώνει αρκετά… δίχως όμως να σημαίνει αυτό, πως θα πάψει ν’ ανακαλύπτει καθημερινά…

    υ.γ αντιλαμβάνομαι αυτά που αφορούν τους άλλους… όσα αφορούν εμένα δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ… κι εξακολουθώ να κοιμάμαι μακαρίως!!! :)

    σας ευχαριστώ από βάθους καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Search

Follow