πλέον, δε θλίβομαι για τα γηρατειά που φεύγουν… μα, για τα νεογνά, γι αυτά λυπάμαι… που ‘ρχονται, άθελα τους… να ζήσουν σαν σκλάβοι και να πεθάνουν υπόδουλοι… σ’ έναν κόσμο πλούσιων κι ανίκανων ταγών… υποτελείς… για ‘να χρέος, δήθεν εθνικό!!!
επιτέλους, ξυπνήστε την εσωτερική σας φωνή… και μαζί μ’ αυτή, τους ιδιοτελείς, που εις βάρος σας, εξακολουθούν εντέχνως να κοιμούνται… να εθελοτυφλούν… κι αφήστε αυτούς που ονειρεύονται, έναν κόσμο αλλιώτικο… έναν κόσμο δίκαιο… διαφορετικό… για όλους εσάς, για όλους εμάς…
τι κι αν ήρθε η ώρα που σχεδόν… πρέπει να πολεμήσεις, εσύ… φοβάσαι ακόμα, και να μιλήσεις!!!
σχώρα με αν σε πληγώνω, αν δεν κατέχω πως σου ‘μαθαν να ζεις… αν, στην αυλική σου κουστωδία, ουδέποτε εντάχθηκα κι εγώ… κι εμείς… σχώρα με ακόμα γιατί, στο δικό μου τον κόσμο… στο δικό μας τον κόσμο… ανέκαθεν η ευτυχία γραφόταν με, Ε κι όχι με €!!!
related posts
κοινωνία
February 11, 2012
12
το Ε έγινε Δ δυστυχία, η δυστυχία μας ατυχία των παιδιών μας..
ReplyDeleteτότε θα το κάνουμε πάλι Ε dark, Ε απ' την ελπίδα τους!!!
ReplyDeleteυπέροχο το κείμενο, όμως εξαιρετικό το ιστολόγιο σου.
ReplyDeleteΈχεις κάνει εξαιρετική δουλειά, αποδεικνύοντας πως το απλό μαύρο μπορεί να γίνει συναρπαστικό και δημιουργικό :[
σας ευχαριστώ πολύ για τον κυματισμό σας, το χρόνο σας και τα καλά σας λόγια!!!
ReplyDeleteτο έρεβος ή το απλό μαύρο, όπως εύστοχα το θέσατε εσείς, εμπεριέχει στα σπλάχνα του... ατέρμονο, καθάριο, Φώς!!! αρκεί κανείς, να μπορέσει να τ' αντιληφθεί... να τ' αναδείξει...
Kittaro... Φοβάμαι. Πολύ...
ReplyDeleteποιός μπορεί ακόμη να κοιμάται...
ReplyDeleteποιός δεν νοιώθει τα δόντια του "θηρίου" στην σάρκα του...
ποιός δεν κοιτά τα μάτια των παιδιών του και δεν δακρύζει...και δεν εμπνέεται...
ποιός δεν ονειρεύεται ένα κόσμο με κεφαλαία Ε...
τώρα ποιός και εάν θα συγχωρήσει ποιόν...
αυτό είναι άλλο θέμα...
καλό ξημέρωμα kittaro !!!
Βλεπω την μικρη μου πολλες φορες και σκεφτομαι οτι θα ειναι τοσο διαφορετικη η κοινωνια που θα μεγαλωσει. Τοσο, που δεν τολμω να σκεφτω το μελλον της. Γεμιζω το βαλιτσακι της με αγαπη και προσπαθω να σπαω οσα καλουπια ξεχωριζω. Μα και η δικη μου οραση φτανει ως εκει που μου κρατανε το φαναρι ισως. Θα της ψυθιρισω το μυστικο και ισως μαζι δουμε πιο μακρυα :)
ReplyDeleteΟλα δυσοιωνα, μα αν κοιταξω τα ματια της Ισμηνουλας, δεν γλιτωνω απο την αισιοδοξια του χαμογελου της :)
καλη εβδομαδα!!!
Κατάθεση ψυχής θα χαρακτήριζα αυτή την καταπληκτική ανάρτηση. Πραγματικά πανέμορφα τα λόγια σου, απλά και κατανοητά για όλους εμάς που δεν σπουδάσαμε στα καλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής με όνειρο κάποια στιγμή να έρθουμε στην Ελλάδα και να ρίξουμε έναν ολόκληρο λαό στην εξαθλίωση και την δυστυχία, τάζοντας του λαγούς με πετραχήλια, λέγοντάς του πως λεφτά υπάρχουν.
ReplyDeleteΝα έχεις μια όμορφη εβδομάδα και να υπάρχει μέσα σου πάντα το όραμα και η φλόγα της αισιοδοξίας.
πίσω όμως απ' το φόβο... στην άλλη πλευρά... υπάρχει πάντα η ελευθερία Estella!!! μην επιτρέπεις σ' αυτόν να σε κρατά, απ' τα όνειρα σου μακριά...
ReplyDeleteποίος δεν επιθυμεί μ' αξιοπρέπεια κι ελεύθερα να ζει;;;
ReplyDeleteκαλό βράδυ seirie!!!
το μέλλον της, είμαστε εμείς Dee2 μου... κι ας φαντάζει δυσοίωνο, εσύ κι ο δ, έχετε κάνει ήδη μια πολύ καλή αρχή!!! τα καλύτερα... όλα τ' άλλα... έπονται... :)
ReplyDeleteχαρούμενη βδομάδα!!!
ανέκαθεν, ήμουν υπέρμαχος των διατριβών... του πεζοδρομίου αγαπητέ Σάββα. κι αυτό επειδή δε σε μετουσιώνουν απλά σε καμικάζι κομιστή... αλλά στης ίδιας της ζωής τον πρωταγωνιστή!!!
ReplyDeleteνα έχετε κι εσείς, πάντα ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη σας και το σθένος να διεκδικείται τ' όνειρα σας... για όλους εσάς... για όλους εμάς... σας ευχαριστώ θερμά!!!