αλλαγή

νάρκη… λήθαργος… όχι περασμένα μεσάνυχτα μονάχα, μα χάραμα σχεδόν κοντεύει… έντονος, βίαιος, εκκωφαντικός, χτύπος στην πόρτα ξάφνου… ανησυχία, αναστάτωση, τρόμος, θυμός… μα ποιος να ‘ναι, τι να θέλει και γιατί με τόσο μένος άραγε, την ώρα τούτη μου χτυπά;;; άμυνα, επιφυλακτικότητα, επίθεση, δρασκελιές…
 
– ποιός είναι, τι θέλετε, τι συμβαίνει;
 
– ανοίξτε… ανοίξτε σας παρακαλώ, με κυνηγούν…
 
– ορίστε! και γιατί να το κάνω αυτό, ποιος είστε… ποιοι και γιατί σας κυνηγούν;;;
 
– είμαι… η αλλαγή είμαι… με κυνηγούν… ανοίξτε μου σας παρακαλώ…
 
απορία γεμάτος, τον καθρέφτη μου στην είσοδο κοιτώ… για φάρσα πρόκειται, δεν μπορεί… κάποιος πλάκα μου κάνει…
 
– η αλλαγή;;;
 
– ναι εγώ είμαι, όντως! σας παρακαλώ ανοίξτε, με καταδιώκουν… με κυνηγούν… να με φυλακίσουν επιδιώκουν πάλι, να μ’ απομονώσουν… δεν έχω άλλο χρόνο, σας παρακαλώ μην αργείτε, ανοίξτε…
 
– συγγνώμη αλλά… δεν καταλαβαίνω αδυνατώ! μήπως ονειρεύομαι, μήπως υπνοβατώ, τι πραγματικά συμβαίνει εδώ; ποια αλλαγή και με γνώμονα τι, χτυπάς τη δική μου πόρτα… κι αν όντως είσαι η αλλαγή, γιατί δεν αλλάζεις και την κατάσταση, που τούτη τη στιγμή η ίδια υπομένεις;;;
 
– έχετε δίκιο να μην κατανοείται ναι! η απόγνωση, τ’ αδιέξοδα, η ιδιοτέλεια, η αδιαφορία, η φιλαυτία, η μνησικακία κι άλλα τόσα με κυνηγούν… όλα αυτά, που ‘χουν σε βάθος χρόνου με την ανοχή σας ανδρωθεί… όμως, να σας βλάψω δεν επιθυμώ, να σας βοηθήσω μονάχα καρτερώ, μα ανοίξτε μου πριν να ‘ναι αργά… σας ικετεύω… σας παρακαλώ!!!
 
– …
 
– η μόνη μου ελπίδα κύριε, είστε… εσείς κι όλοι οι υπόλοιποι, όπως εσείς… σας παρακαλώ… δεν μπορώ, δεν είμαι ικανή να κάνω τίποτα δίχως εσάς, αδυνατώ… εσείς, μονάχα εσείς, λόγο ύπαρξης μου δίνετε κι ελπίδα… μονάχα μέσα από ‘σας υπόσταση και νόημα, ν’ αποκτήσω μπορώ…
 
– όχι! δεν μπορείς, δε με πείθεις, δεν είσαι ικανή, εμένα δε με ξεγελάς… ένας κοινός απατεώνας είσαι και τίποτα παραπάνω… φύγε!!! φύγε τώρα σε παρακαλώ, πριν…
 
– μάλιστα, κατάλαβα… συγγνώμη ταπεινά, για την ενόχληση κύριε σας ζητώ… και σας ευχαριστώ… σας ευχαριστώ, γιατί ακόμη και πίσω από πόρτες σφαλιστές… κάτω από εφιδρωμένες, αμήχανες, χαχόλες σάρκες… πάντα απολαμβάνω, το διάλογο και τον θηρευτών μου τον εκμαυλισμό!!!… όνειρα γλυκά κι ατελέσφορα κύριε…