μαμά

kittaro blog



kittaro



η φωτιά… η γιορτή… η απώλεια… ο πόνος… ο κάθε μικρός μου θάνατος κι ένας μεγάλος ατέλειωτος κόσμος… όλα είναι δρόμος...

οι αιώνες με ρωτάνε, πόσα ακόμα θ’ αντέξω… για πόσο ακόμα θα τρικλίζω, ξυπόλυτος και μόνος… τώρα που ξοδεύτηκα κι όμως… ακόμα ακολουθώ όσα μαζί σου έπαψα να μοιράζομαι… ξεφτισμένα σημάδια χαράς, στο καλάθι του πόνου… δικό μου το αίμα, δικός μου κι ο τρόμος… μαμά!!! πονάω, μαμά...


για σένα φίλε μου… για σένα! 


αντίο
Δεκεμβρίου 25, 2011
6

Σχόλια

  1. ...Πειράζει που δεν μπορώ να βρω κάτι αρκετά καλό να πω; Χρόνια πολλά καλέ μου kittaro... Με λιγότερο πόνο. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κραυγές της ύπαρξης μας, καλούν μέσα στα σκοτάδια, για λίγο φως άσπερο ν’ αντικρούσει της ψυχής τους δαίμονές μας, απαλά να μας απιθώσει σε μιαν αγκαλιά κουκούλι…. Κουράγιο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στην μεχρι τωρα "μαμαδιστικη" εμπειρια μου, το σπουδαιοτερο που εμαθα ειναι πως μεσα απο σκοταδι και πονο γεννιεται κατι υπεροχο. Ενα θαυμα! Λιγη πιστη και ο πονος θα γεννησει ομορφια :)

    Καλο υπολοιπο γιορτων φιλε μου!!

    xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. είναι φορές, είναι στιγμές, που η σιωπή εμπεριέχει το βαθύτερο νόημα καλή μου Estella… χρόνια καλά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πάντα ούριος, ο άνεμος και η αύρα που σε μεταφέρει εδώ V… χρόνια καλά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το σκοτάδι φίλη μου Dee2 εμπεριέχει φως!!! χρόνια καλά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Search

Follow