Archive

kittaro blog

kittaro

kittaro blog | archive


λόγιες διαθλάσεις…





αγαπημένα...


μπούφος | στο παιδί μου | οι μέρες μου | είδωλο | δραπετεύοντας | δοκιμασία | κάποτε | σκιές | βήματα | με κυριακή | ράπισμα | φωτογραφίες | θάλασσα | φλοίσβος | ακάρεα | κοιμήσου εσύ | ταξίδια | όλα | σκέψου | πολιτισμός | βήμα δεύτερο | αθεράπευτα όνειρα | ευδαιμονία | ένα | περαστικέ | αέναο | κρίνο | διαδρομές | ιστορία | ακριτομυθίες | στοχάσου | σχώρα με | ρίζα | ενεργές δυνάμεις | κινήσεις | κωπηλατώ | ανα(σ)τασή | κοράκια | αστραπόβροντα | παιζογελώ | ηλιοσταγόνες | κόκκινο | προβολές | νο(υ)σοκομείο | dot dot dot | αποκλίσεις | ψυχή μου | δράκοι | ουλές | στρατιώτης | ερήμους | ναυαγός | onsight | ανάπτυξη | ευτυχία | ναυάγια | φυλή | μπεεε | αυτοεξόριστος | (food)ball | charlie hebdo






δημοφιλή...



αφετηρία… τέλος κι αρχή… απολογισμός… πρωταγωνιστής(!) ένας κέρσορας που λικνίζετε ειρωνικά και δίνει ρυθμούς από λατρευτούς ήχους…

λευκές σελίδες…

καρτερούν ανυπόμονα, τα συναισθήματα που θα γίνουν σκέψεις… οι οποίες με τις σειρά τους θα γίνουν… απ’ όνειρα λέξεις… που θα εκκολάπτουν ζωή… και θα γεννούν ανάγκες… πριν γίνουν στόχοι!!!

ενδεχομένως στο μικρόκοσμο του καθενός, τα μεγέθη ν’ αλλάζουν, όμως τα όνειρα παραμένουν πάντα εκεί… τι κι αν κανείς δεν τολμά ποτέ του να τα δει… να τ’ αγγίξει… να τ’ αφουγκραστεί… να τ’ ακολουθήσει…

είλωτες…

έρμαια, στην αδηφάγα ουτοπική χοάνη, λιγοστών ανθρωπόμορφων τεράτων… π’ επιθυμούν διακαώς, ν’ επιβάλουν ψευδαισθήσεις… για την αδιέξοδη φυσική πορεία του καθενός, η οποία όχι μονάχα πρέπει να εμπεριέχει, αλλά να ‘ναι και η μετουσίωση ενός τέρατος… του δικού τους, μοναδικού ειδώλου…

μετάλλαξη…

όχι όμως όπως άλλοτε… που δε συντελέστηκε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη… αλλά που επέφερε με τρόπο σχεδόν μυστικιστικό, την… κάθαρση στη ζωή του ενός, αλλά και του όλου… λίγο πριν την κατάρρευση της ηθικής(;) λίγο πριν σαν άλλα σαρκοφάγα ζώα, κατασπαράξουμε τις δικές μας σάρκες…

τι κι αν είναι σκοτεινά…

τι κι αν ορισμένοι, επιθυμούν να φαντάζουν όλα σκοτεινά… είναι τόσο το φως που μας περιβάλει… όπως ο ήλιος, που δε φωτίζει απλά τη νύχτα… που δε διεγείρει μονάχα τ’ αισθητήριο της όρασης… δε φωτίζει απλά και κάνει ορατά τ’ αντικείμενα… αλλά την μετουσιώνει σε φώς…

γένεση!!!

κάπου εκεί… στα τελευταία εναπομείναντα ψήγματα από ικμάδες… πριν την κατακρήμνιση του όλου… θα προβάλει μαζί μ’ άλλες κι η δική μου, αδήριτη μορφή… θ’ εξακολουθεί, να σου προσφέρει αλήθειες, για να σκοτώνεις το ψέμα σου… ότι έχει τη δύναμη να σε πληγώνει δε σ’ αποδομεί, αλλά σε πλάθει… ότι έχει τη δύναμη να σε ταρακουνήσει, έχει και τη δύναμη, όχι μόνο να σε κάνει όρθιος να σταθείς… μα και ν’ απογειωθείς!!!

λευκές σελίδες…

στη θέα σας, δεν ορρωδώ ποτέ… θα τολμώ... πάντα θα τολμώ, να σας γεμίζω από λέξεις… και να πλάθω με μικρές, καθημερινές, ψηφίδες νέα οράματα… τ’ αδηφάγα τέρατα, ανέκαθεν άλλαζαν μορφές… όχι όμως και τα όνειρα μου… στις δικές μου τις πληγές... στις δικές σας τις πληγές… άνθη, πάντα θα προβάλουν…


νεύμα


θαμμένος,

κάτω απ' το πέπλο της θλίψης... φλόγες τα δάχτυλα μου, που ψηλαφίζουν τα σκοτάδια τους...

μελάνι,

τ' όνειρα μου... σ' έναν κόσμο άγραφο...

σπίθες,

οι λέξεις, πυρπολούν συνειδήσεις... απελευθερώνουν ψυχές... θρυμματίζουν την πλάνη τους...

μαζί,

σ' αυτό που δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί, βαδίζουμε... τους εαυτούς μας, κυοφορούμε...

μυαλά,

φωλιές, χελιδόνια κουρνιάζουν... θα φέρουν την άνοιξη...

πεύκα,

υφαίνω με τις βελόνες τους, το μανδύα μιας νέας εποχής...

τίποτα,

αν ήμουν, δε θα σεργιάνιζα στον κόσμο σου...

νύχτα,

παραπατώντας με τα πιο ζαλισμένα μου βήματα, τ' απέραντο κενό σου... βεβηλώνω...

ξύπνα,

αν δε γκρεμίσεις τον κόσμο που ο ίδιος έχτισες... θα θαφτείς στα συντρίμμια του…


επειδή


συχνά με ρωτούν, από πού απορρέει η τόση μου αισιοδοξία… όταν τα πάντα γύρω μας, περιστρέφονται γύρω απ’ τον πυρήνα της αβεβαιότητας κι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατακρήμνιση του όλου…

εκεί ακριβώς λοιπόν, είναι που βρίσκετε η δική μου εκβολή… σαφέστατα όχι στην αναρχία, μα στην τρέλα που υποβόσκει τούτη η εποχή… σ’ αυτή την τρελή εποχή, που χαρακτηρίζεται απ’ τους επαναστάτες της πορδής και τις κόκκινες γραμμές τους(!)…

αυτή η στάση τους, πέρα απ’ την όποια δική μου ψυχοσύνθεση, είναι που μου δίνει άθελα τους, ακόρεστη αισιοδοξία και δίψα για ζωή… ανέκαθεν μ’ άρεσε η τρέλα… η τρέλα η διορατική, η ελεγχόμενη, η εποικοδομητική… η τρέλα π’ ορίζετε κι αντικατοπτρίζει, μια άλλη μορφή συνείδησης… γι αυτό άλλωστε μ’ αρέσει και τούτη η εποχή…

επειδή μέσα στην αταξία (ακόμα και την τεχνητή), ανάμεσα σ’ ενδημικά κοινωνικά φαινόμενα ελλοχεύει πάντα η ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο…

επειδή η δική τους, δήθεν παγκοσμιοποίηση… μας διευρύνει κι άλλο, τους ορίζοντες…

επειδή σ’ αντίθεση με τον κοινωνικό αποκλεισμό, π’ επιθυμούν διακαώς να μας επιβάλουν, η ψηφιακή ζωή, μας παρέχει προσβασιμότητα… μας παρέχει απρόσκοπτη κι άμεση επικοινωνία…

επειδή ότι γκρεμίστηκε, αλλά κι ότι εξακολουθεί να καταρρέει, ήταν δημιούργημα βολεμένων θιασωτών και μόνο…

επειδή αργά αλλά σταθερά, καθαιρεί οριστικά κι αμετάκλητα τους ανίκανους…

επειδή στην άλλη πλευρά των τεχνητών αδιεξόδων τους, ανατέλλει πάντα η δική μας ελευθερία…

επειδή πλέον η ορμή μας είναι τόση, που τους φοβίζει…

επειδή η κρίση τους, μας φέρνει δίψα… δίψα γι αναζήτηση… δίψα για μάθηση… δίψα για γνώση… δίψα για ζωή…

επειδή τη ρουφώ και τη γεύομαι, με κάθε πόρο μου αυτή… κι είναι μυριάδες… είναι διαφορετικές οι αισθήσεις που μεταφέρει μια επιδερμίδα… κάθε τετραγωνικό εκατοστό, χιλιάδες νευρικές απολήξεις… κάθε μία κι ένας διαφορετικός τόνος στην ορχήστρα της ζωής… αλλιώς το κράτημα… αλλιώς η πίεση… αλλιώς ο πόνος… κάθε παραλλαγή τους, πολλαπλασιάζεται με δυνατότητες… θέσεις… εικόνες… λόγους… ήχους… κι αυτή η μουσική, ούτε σταματά ούτε επαναλαμβάνεται… μονάχα κορυφώνεται, πάλι… και πάλι… και πάλι… κορυφώνεται όταν αναφωνείς, μπορώ… να ΖΩ!!!…

επειδή όταν εκείνοι πίνουν ουσίες για να κρατιούνται σ’ αυτή, εγώ τολμώ και σνιφάρω την ίδια…

επειδή δε θέλω να ζω στο δικό τους παρελθόν… δε θέλω να ζω στο δικό τους παρόν… θέλω να ζω στο δικό μας μέλλον!!!

επειδή όλα αυτά, δε θα τα νιώσουν ποτέ εκείνοι που με τη βία κατακτούν… εκείνοι που συλλέγουν… π’ ανερυθρίαστοι απολαμβάνουν ανήμπορους να καταπιέζουν…

επειδή δεν υπήρξε ποτέ, θέμα ηθικής… παρά μονάχα εξουσίας…

επειδή επιθυμούν να ελέγχουν τους ανθρώπους, να τους κρατούν υποτελείς… όμως οι αισθήσεις ελευθερώνουν!!!…

επειδή κατέστησαν τα πάντα εμπορεύσιμα κι επιδιώκουν να κάνουν και την αναπνοή…

επειδή άλλο η σοφία τ’ αυθορμητισμού… κι άλλο ο αυθορμητισμός της σοφίας… πόσο μάλλον της ανικανότητας και της βλακείας…

επειδή δεν υπάρχει δημοκρατία της λύτρωσης… αλλά η λύτρωση της δημοκρατίας…

επειδή η φρενίτιδα είναι ο δικός μας κόσμος και τα χαμόγελα μας… οι ανάσες μας… εφιάλτης τους έχουν γίνει!!!…

επειδή… επειδή… επειδή…

κι αν όπως σήμερα το πρωί, με κοιτάξετε ξανά με θλιμμένα μάτια και μου πείτε: kittaro φοβάμαι… την απάντηση πλέον φίλοι μου, την ξέρετε κι είναι απλή: όλα καλά θα πάνε…

δεδομένη λοιπόν η ανικανότητα… κι ο εξωραϊσμός των όποιον δεσμών τους… για τους καθάριους… τους ελεύθερους… τους διάφανους… τους δυνατούς… αυτό το ευτυχισμένο, διάπλατο χαμόγελο μας έκρηξη είναι, π’ αντηχεί…

πραγματώνει τη στιγμή της ύπαρξη μας… σαν άλλος πρόλογος της ενστικτώδους μας αναπνοής… της υπέρτατης μαγείας, ενός ζώντος οργανισμού… της ίδιας της ζωής…

τι όμορφο θέαμα!!!

ζω… κι όσο Εγώ, θέλω να ζω… Υπάρχω!!!…


kittaro


kittaro


Μαΐου 27, 2020
0

Σχόλια

Search

Follow