φεγγάρι

δες, απαλά γλιστρώντας προς εμένα, πάλι είναι πάνω στο κύμα… να, πέρα ‘κει που με σπασμένα τα φτερά, η νύχτα πέφτει… απαλή και βουβή η αχλή της, προτού λαίμαργα όλα τα καταβροχθίσει… προτού στη σιωπή της κι εγώ χαθώ… αμοντάριστα κινηματογραφικά σενάρια, εκφράσεις πόνου κατακτούν το πρόσωπο μου… στις παλάμες πάγωσε και το τριαντάφυλλο που κρατώ, τα φύλλα του έχουν μαραθεί, έπαψε ν’ αυξάνεται…
 
επανεκκίνησης πικρός ο αναστεναγμός, σα νυστέρι τη σάρκα μου ξεσκίζει… μέσα μου, διαχέοντας τη συμφορά… πριν γίνουμε τροφή για τους οργανισμούς της λάσπης, μείνε, κράτα με σφιχτά… κινούνται ανάμεσα μας απ’ το χθες, μορφές, που τώρα μοιάζουν μοχθηρές, μίσους συσπάσεις… τι να ‘ναι αλήθεια, αυτό που σε μια στιγμή σαν αγκαλιά το λαιμό μας κυκλώνει και ταυτόχρονα σα θάνατος ζυγώνει… στο μπλε της μοναξιάς… η ορχήστρα της σιωπής, πόσο πένθιμα για μένα παίζει;;;