αποκλίσεις

πίσω απʼ τα ερμητικά κλειστά μου μάτια, εσύ... κι η αγάπη, πάντα πρόσωπα νʼ αλλάζει κι όπως τη ζωή μας δίνει, έτσι τη ζωή άλλοτε να μας αρπάζει... όταν τα μάτια κλείνω, είπαν πως κοιμάμαι οι χαζοί, είπανε πως τάχα μου ηρεμώ ή ακόμη και πως παύω νʼ αναπολώ... μα, πόσο αποκλίνει απʼ την πραγματικότητα τούτο δω... όταν τα μάτια μου σφραγίζω, συναντώ... όσα πραγματικά αγαπώ... στην ύστατη, για μια οντότητα αυτή στιγμή, στο βαθμό που δύναται, τον εαυτό της να υπερβεί... να δημιουργήσει ή να καταστρέψει, να αγαπήσει ή να μισήσει μοναχά, έχει την επιλογή!!!...