αλλαγή

kittaro blog



kittaro





νάρκη… λήθαργος… όχι περασμένα μεσάνυχτα μονάχα, μα χάραμα σχεδόν κοντεύει… έντονος, βίαιος, εκκωφαντικός, χτύπος στην πόρτα ξάφνου… ανησυχία, αναστάτωση, τρόμος, θυμός… μα ποιος να ‘ναι, τι να θέλει και γιατί με τόσο μένος άραγε, την ώρα τούτη μου χτυπά;;; άμυνα, επιφυλακτικότητα, επίθεση, δρασκελιές…
 
– ποιός είναι, τι θέλετε, τι συμβαίνει;
 
– ανοίξτε… ανοίξτε σας παρακαλώ, με κυνηγούν…
 
– ορίστε! και γιατί να το κάνω αυτό, ποιος είστε… ποιοι και γιατί σας κυνηγούν;;;
 
– είμαι… η αλλαγή είμαι… με κυνηγούν… ανοίξτε μου σας παρακαλώ…
 
απορία γεμάτος, τον καθρέφτη μου στην είσοδο κοιτώ… για φάρσα πρόκειται, δεν μπορεί… κάποιος πλάκα μου κάνει…
 
– η αλλαγή;;;
 
– ναι εγώ είμαι, όντως! σας παρακαλώ ανοίξτε, με καταδιώκουν… με κυνηγούν… να με φυλακίσουν επιδιώκουν πάλι, να μ’ απομονώσουν… δεν έχω άλλο χρόνο, σας παρακαλώ μην αργείτε, ανοίξτε…
 
– συγγνώμη αλλά… δεν καταλαβαίνω αδυνατώ! μήπως ονειρεύομαι, μήπως υπνοβατώ, τι πραγματικά συμβαίνει εδώ; ποια αλλαγή και με γνώμονα τι, χτυπάς τη δική μου πόρτα… κι αν όντως είσαι η αλλαγή, γιατί δεν αλλάζεις και την κατάσταση, που τούτη τη στιγμή η ίδια υπομένεις;;;
 
– έχετε δίκιο να μην κατανοείται ναι! η απόγνωση, τ’ αδιέξοδα, η ιδιοτέλεια, η αδιαφορία, η φιλαυτία, η μνησικακία κι άλλα τόσα με κυνηγούν… όλα αυτά, που ‘χουν σε βάθος χρόνου με την ανοχή σας ανδρωθεί… όμως, να σας βλάψω δεν επιθυμώ, να σας βοηθήσω μονάχα καρτερώ, μα ανοίξτε μου πριν να ‘ναι αργά… σας ικετεύω… σας παρακαλώ!!!
 
– …
 
– η μόνη μου ελπίδα κύριε, είστε… εσείς κι όλοι οι υπόλοιποι, όπως εσείς… σας παρακαλώ… δεν μπορώ, δεν είμαι ικανή να κάνω τίποτα δίχως εσάς, αδυνατώ… εσείς, μονάχα εσείς, λόγο ύπαρξης μου δίνετε κι ελπίδα… μονάχα μέσα από ‘σας υπόσταση και νόημα, ν’ αποκτήσω μπορώ…
 
– όχι! δεν μπορείς, δε με πείθεις, δεν είσαι ικανή, εμένα δε με ξεγελάς… ένας κοινός απατεώνας είσαι και τίποτα παραπάνω… φύγε!!! φύγε τώρα σε παρακαλώ, πριν…
 
– μάλιστα, κατάλαβα… συγγνώμη ταπεινά, για την ενόχληση κύριε σας ζητώ… και σας ευχαριστώ… σας ευχαριστώ, γιατί ακόμη και πίσω από πόρτες σφαλιστές… κάτω από εφιδρωμένες, αμήχανες, χαχόλες σάρκες… πάντα απολαμβάνω, το διάλογο και τον θηρευτών μου τον εκμαυλισμό!!!… όνειρα γλυκά κι ατελέσφορα κύριε…


κοινωνία
Μαΐου 13, 2012
8

Σχόλια

  1. ~ας μη γίνει έτσι.. είμαι σίγουρη πως αυτή τη φορά δεν θα αφήσουμε να γίνει έτσι!~

    Διάβασα (μα και 'παρακολούθησα')
    ένα θεατρικό μονόπρακτο
    με αρτιότητα,
    ζωντάνια,συναίσθημα
    και -το σπουδαιότερο- απόηχο...

    είμαι ενθουσιασμένη και από την σύλληψη και από την απόδοση αλλά και από την μεταδοτικότητα :)

    Βαθιά υπόκλιση στο ταλέντο σας
    αγαπητέ μου kitt@ro!

    υ.γ. η Νέμεση που υπονοείται και η νυχτερινή ώρα ίσως, με μετέφεραν στη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς για λίγο.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ... κι αν, σε θεατρικό μονόπρακτο το μετουσιώσουμε αυτό... τότε, το μονόπρακτο του παραλόγου, θα επιθυμούσα να το λεν...

    κι όσο για τις υποκλίσεις (τις οποίες σαφέστατα δεν αξίζω) επίτρεψε μου όμως σας παρακαλώ, να σας τις κάνω εγώ!!!...

    θερμά σας ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ολα τα ίδια αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...
    Ισως όχι τούτη την φορά...
    Ισως όχι σε τούτο τον τόπο...
    Η Ελλάδα έχει ένα καλό-κακό:
    Ειναι χωρα ΧΑΟΤΙΚΗ και όχι ΓΡΑΜΜΙΚΗ...
    Δεν ακολουθεί τους κανόνες δεν υποβάλλεται σε νόρμες... Είναι απρόβλεπτη...
    Ανα πάσα ώρα και στιγμή όλα τα σενάρια παίζουν...
    Κι αυτό στην προκειμένη μόνο καλό μπορεί να είναι.
    Ενα πράγμα που μας μαθαίνει η ζωή είναι να μην κολλάμε στον τοίχο τον αντίπαλο αλλά να του αφήνουμε ένα περιθώριο κινησης... αλλιώς μην μπορώντας να κάνει κάτι θα χυμήξει πάνω μας...
    Η Ελλάδα είναι πολύ καιρό με την πλάτη στον τοίχο...
    Ο καιρός γαρ εγγύς αγαπητέ μου... :)
    Σ'ευχαριστούμε γι'αυτό που μοιράστηκες μαζί μας...
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μια λιακάδα πάντα θα ανακάμπτει τη λάμψη της... έστω και μέσω της τέχνης του πολέμου...

    εγώ σ' ευχαριστώ αγαπητή λιακάδα!!! να 'σαι πάντα καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. θα μου επιτρέψεις αγαπητό kittaro να αφήσω απλώς το αποτύπωμα της παρουσίας μου εδώ χωρίς να σχολιάσω... αφού οι προλαλήσαντες εκφράζουν και τις δικές μου σκέψεις...
    αλλά αναρωτιέμαι... αν άνοιγε εκείνη η πόρτα..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. δράττομαι της ευκαιρίας τότε αγαπητέ seirie να σας πω ότι, επιτρέπω τα πάντα σ' εσάς!!!...

    η θύρα, αργά η γρήγορα, θα πάψει να 'ναι σφαλιστή... όμως εγώ πρωτίστως, για κάτι άλλο αναρωτιέμαι... ποιος θα τολμήσει να την ξεκλειδώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν της ανοιξα;;; Εγω βλεπω φως να βγαινει απο μισανοιχτη πορτα στη φωτογραφια. Μηπως τελικα ανοιξαμε ;

    Καλη εβδομαδα :)

    xxxxxxxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. πρέπει και τις αλυσίδες της Dee2 μου, κάποιος να σπάσει...

    xxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Search

Follow